Armour

Czasem wszystko zaczyna się od jednej kropli. Wydaje się, że nic nie może zrobić. A potem – bum, i już jest całe morze, a ty jesteś pośrodku, bez wiosła, z miną, która mówi„wszystko w porządku”, i kamieniami w plecaku, które już dawno trzeba było wyrzucić. Ten utwór jest jak rozmowa, która powinna była odbyć się pięć lat wcześniej, ale w końcu doszła do skutku. Nie ma tu moralizatorstwa ani rad, tylko proste:„zdejmij zbroję, przestań dźwigać to wszystko”. Nie brzmi to jak wyrzut, ale jak rzadka empatia, która nie każe się przytulać, ale z jakiegoś powodu ogrzewa. Ciężar nie jest tylko w ciele. Czasami kryje się w milczeniu, w gardle, w tym, czego nie zdążyłeś powiedzieć, bo„nie masz na to siły”. Ale przecież nikt nie musi być czołgiem. Nawet jeśli wcześniej się to udawało. Piosenka, w której można oddychać. I może po raz pierwszy nie bać się, że ktoś cię usłyszy.